Abraham Maslow zasłynął jako twórca piramidy potrzeb. Był on przedstawicielem psychologii humanistycznej, która postrzega ludzi, jako jednostki, które z własnego wyboru kształtują same siebie i dążą do realizacji własnego potencjału, czyli do samourzeczywistnienia.
Abraham Maslow umieścił samourzeczywistnienie na szczycie hierarchii potrzeb. Uważał, że dążenie do samospełnienia jest konstruktywną siłą napędową, skłaniającą człowieka do konkretnych zachowań, a także do doskonalenia swojego „JA”. Potrzeby, jakie każdy z nas posiada są motywacją do zmiany swojego życia i sami decydujemy o tym, co chcemy osiągnąć. Piramida potrzeb Abrahama Maslowa na najniższym poziomie skupia te najbardziej podstawowe (np. głód, pragnienie), a każdy wyższy poziom posiada odpowiednio potrzeby coraz bardziej zaawansowane. Jego zdaniem, dopiero kiedy zostaną zaspokojone potrzeby niższego rzędu do głosu dochodzą te wyżej umiejscowione. Jeśli zatem potrzeby biologiczne nie są zaspokojone, to inne, wyższe potrzeby są w tym czasie zbyt mało ważne, by mogły motywować jednostkę do działania w kierunku ich zaspokojenia. Jeśli zaś potrzeby biologiczne są zaspokojone rolę motywacyjną zaczynają odgrywać potrzeby z wyższego rzędu, czyli w tym przypadku potrzeba bezpieczeństwa. Całkowity podział potrzeb wg A.Maslowa, rozpoczynając od najniższych rzędów przedstawia się następująco:
P. fizjologiczne (biologiczne) – np. głód, pragnienie, potrzeba spełnienia seksualnego
P. bezpieczeństwa – np. spokoju, wolności od strachu
P. przynależności – np. potrzeba więzi, bycia kochanym, należenia do grupy
P. szacunku – np. potrzeba zaufania i szacunku do siebie, poczucia własnej wartości, poważania ze strony innych
P. poznawcze – np. wiedzy, rozumienia, nowości
P. estetyczne – potrzeba harmonii i piękna
P. samorealizacji (samourzeczywistnienia) – spełnianie swojego potencjału, posiadanie celów
P. transcendencji – duchowe potrzeby utożsamiania z kosmosem
Piramida potrzeb A.Maslowa przechodziła na przestrzeni lat różne modyfikacje i można spotkać się z nieco innymi jej odsłonami. Jednak niezależnie od wszelkich zmian potrzeby podstawowe zawsze znajdują się na dole, a te zaawansowane coraz wyżej. Dążenie do samourzeczywistnienia się jednostki jest właśnie siłą napędową w teorii humanistycznej, jednak może wejść w konflikt z potrzebą samoakceptacji i aprobaty ze strony innych. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, kiedy człowiek odczuwa presję, że gdy nie spełni jakiegoś zobowiązania nie uzyska tej aprobaty.